پریکرونیت ممکن است علت دندان درد شما باشد!

پریکورونیت (همچنین به عنوان اپرکولیت شناخته می شود) شرایطی است که شامل التهاب و تورم بافت نرم اطراف دندانی کاملا رویش نکرده است، شکل می گیرد. رویش به فرآیند رشد دندان گفته می‌شود که در آن دندان از لثه (بافت لثه) خارج می شود. پریکرونیت همچنین می تواند دندانی را که رشد نکرده است، تحت تاثیر قرار دهد.

به بافت نرمی که یک دندان را می پوشاند، اپرکولوم می گویند. یکی از دلایلی که این ناحیه بافت نرم به راحتی ملتهب می شود این است که اغلب ذرات و بقایای غذا در جمع می کند و هنگام انجام بهداشت دهان و دندان دسترسی به آن دشوار است. از آنجایی که ذرات غذا را جمع آوری می کند، این ناحیه تاریک و مرطوب محیط مناسبی را برای رشد باکتری ها فراهم می کند.

دندان‌هایی که بیشتر تحت تأثیر پریکورونیت قرار می‌گیرند، دندان‌های آسیاب سوم هستند که گاهی اوقات به آن دندان عقل می‌گویند. در واقع، به ندرت اتفاق می افتد که پریکورونیت دندان دیگری غیر از دندان عقل را درگیر کند. پریکورونیت معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی اتفاق می افتد، زیرا معمولاً در این بازه زمانی است که دندان عقل اتفاق می افتد.

علائم پریکرونیت

 علائم خفیف

علائم خفیف پریکورونیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بافت لثه دردناک و متورم (اطراف دندان آسیب دیده)
• مشکل در گاز گرفتن (بدون برخورد به ناحیه متورم)
• ترشح چرک از ناحیه ملتهب
• طعم بد یا بوی نامطبوع در دهان

علائم شدید

علائم شدید پریکورونیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکل در باز کردن دهان
• تورم صورت (در کنار دندان ملتهب)
• غدد لنفاوی متورم (به نام لنفادنیت)
• تب شدید
• آنژین لودویگ (عفونت باکتریایی نادر کف دهان که گاهی پس از عفونت دندان رخ می دهد)
• اسپاسم فک (گاهی اوقات فک قفل شده نامیده می شود)

علائم پریکرونیت با توجه به فراوانی و شدت به سه دسته تقسیم می شوند:

• باز شدن سخت و محدود دهان و علائم شدیدتر
• علائم محدود بدون ناراحتی در باز شدن دهان
• شامل درد با شدت کم بدون علائم مزمن

درمان پریکورونیت اغلب به سطح بیماری (حاد، متوسط یا مزمن) که فرد تجربه می کند بستگی دارد.

علل و عوامل ریسک ابتلا به پریکرونیت

افرادی که در معرض خطر بالاتر ابتلا به پریکرونیت هستند عبارتند از:

1. بیمارانی که در اوایل بزرگسالی یا اواخر دوره نوجوانی هستند.
2. دندان عقلی که هنوز بیرون نیامده است
3. داشتن اپرکولوم (فلپی که اطراف دندان ها را احاطه کرده و باعث رشد باکتری ها می شود)
4. تجربه ضربه هنگام جویدن دندان (آسیب زدن به بافت آسیب دیده توسط دندان مقابل)
5. افرادی که بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند
6. سیگار کشیدن
7. داشتن شرایطی که سیستم ایمنی را تحت فشار قرار می دهد (مانند خستگی شدید یا استرس عاطفی)
8. بارداری

تشخیص پریکورونیت

تشخیص پریکورونیت معمولاً توسط دندانپزشک با انجام معاینه دهان انجام می شود و گاهی اوقات شامل گرفتن عکس تشخیصی با اشعه ایکس (برای ارزیابی دندان عقل روییده) می شود.

درمان پریکورونیت

درمان خانگی پریکورونیت

اگرچه چندین درمان خانگی وجود دارد که ممکن است دندانپزشک توصیه کند، درمان خانگی نباید جایگزین مراقبت های پزشکی حرفه ای شود. دندانپزشک ممکن است روش های درمان خانگی مانند:

1. شستشو با آب نمک گرم (به خصوص بعد از غذا برای از بین بردن مواد غذایی و مواد زائد)
2. استفاده از دهانشویه خوراکی
3. بهداشت دهان و دندان منظم (از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن)
4. استفاده از مسکن‌ (به عنوان مثال ایبوپروفن [ادویل] یا استامینوفن [تیلنول] یا سایر مسکن‌های بدون نسخه)

توجه: استفاده از کمپرس گرم که می تواند تورم را افزایش دهد، خودداری کنید. به خصوص برای کسانی که علائم شدید پریکرونیت مانند تب یا تورم گردن یا صورت دارند.

درمان پزشکی

درمان پریکرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. جرمگیری دندان ها و تارتار دندان
2. تجویز آنتی بیوتیک (به صورت خوراکی مصرف می شود)
3. دهانشویه آنتی باکتریال
4. ممکن مسکن است توسط دندانپزشک توصیه شود

پس از درمان عفونت، درمان بعدی به شدت و علائم پریکورونیت بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. معاینه دندان برای اطمینان از عدم بازگشت عفونت و رویش دندان به طور طبیعی
2. ارجاع به جراح فک و صورت جهت ارزیابی
3. برداشتن دندان عقل عفونی (اگر دندانپزشک یا جراح دهان فکر می کند که ممکن است دندان به طور طبیعی رویش پیدا نکند)
4. برداشتن هر دو دندان در سمت آسیب دیده (برای جلوگیری از گاز گرفتن لثه تحتانی ملتهب توسط دندان بالا)
5. انجام جراحی اپرکولوم (جراحی کوچک دهان برای برداشتن فلپ پوست روی دندان آسیب دیده)
6. گاهی اوقات ممکن است فلپ پس از برداشتن مجدداً رشد کند و ممکن است نیاز باشد که عمل اپرکولوم دوباره انجام شود.

مراقبت پس از درمان

اگر دندان عقل برداشته شود، معمولاً به بهبودی کامل منجر می شود و علائم پریکورونیت ممکن است یک تا دو هفته پس از جراحی ادامه داشته باشد. مراقبت پس از درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• قرار ملاقات های بعدی با دندانپزشک یا جراح دهان و دندان برای بررسی میزان بهبودی
• اگر دندان عقل کشیده شده باشد (از کشیدن سیگار، خوردن غذاهای نرم و چسبنده خودداری کنید)
• رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان (مسواک زدن منظم و نخ دندان کشیدن)
• ترک سیگار

پیشگیری از پریکورونیت

مراقبت های پیشگیرانه و ویزیت های منظم دندانپزشکی می تواند خطر ابتلا به پریکورونیت را کاهش دهد زیرا دندانپزشک می تواند دندان عقل شما را تحت نظر داشته باشد و قبل از بروز عفونت در دندان مولر سوم به طور طبیعی رویش نمی کند.

تمیز کردن منظم دندان همچنین می تواند به پیشگیری از پریکورونیت کمک کند. پیشگیری از پریکورونیت ممکن است با اقدامات منظم بهداشت دهان و دندان شامل مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و استفاده از دهانشویه آنتی بیوتیکی امکان پذیر باشد. با این حال، علیرغم چنین مداخلاتی، برخی از افراد ممکن است به این بیماری مبتلا شوند.