دندان اضافی یا مزیودن

چه چیزی باعث می‌شود که شما دندان اضافی (مزیودن) داشته باشید؟

ما در طول زندگی خود دو دسته دندان داریم. دندان‌های شیری (شیری) و دندان‌های بالغ هستند. انسان‌ها معمولاً 20 دندان شیری و 32 دندان دائمی دارند. امکان داشتن یک دندان اضافی نیز وجود دارد.

دندان اضافی در جلوی فک بالا بین یا پشت دو دندان جلویی شما ظاهر می‌شود. مزیودنتس معمولاً مخروطی شکل است و در دندان‌های بزرگسالان بیشتر از دندان‌های شیری دیده می‌شود.

عارضه‌ی دندان اضافی نادر است. اگرچه شیوع آن ممکن است بر اساس مکان و جامعه متفاوت باشد، تخمین زده می‌شود که بین 0.15 تا 1.9 درصد از افراد را تحت تأثیر قرار دهد. همچنین در مردان شایع‌تر از زنان است.

هنگامی که مزیودنتس وجود دارد، مهم است که آن را به موقع درمان کنید. این به این دلیل است که ترک آن می‌تواند بعداً باعث مشکلات دندانی شود.

چه چیزی باعث داشتن دندان اضافی می‌شود؟

علت دقیق دندان اضافی هنوز ناشناخته است. این امکان وجود دارد که ژنتیک، عوامل محیطی و تغییرات در طول رشد دندان، همگی نقش داشته باشند.

علاوه بر این، بوجود آمدن مزیودنتس با انواع شرایط سلامتی مرتبط است، مانند:

1. شکاف لب و شکاف کام
2. سندرم گاردنر، یک اختلال ژنتیکی نادر است که باعث رشد در قسمت‌های مختلف بدن می‌شود.
3. دیسپلازی کلیدوکرانیال، یک بیماری ژنتیکی نادر که منجر به رشد غیرعادی استخوان‌ها و دندان‌ها می‌شود.
4. سندرم دهانی دیجیتال، یک بیماری ژنتیکی نادر است که بر رشد دهان و دندان‌ها و همچنین ویژگی‌های صورت، انگشتان دست و پا تأثیر می‌گذارد.

اگرچه کمتر رایج است، اما ممکن است بیش از یک دندان اضافی ظاهر شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، آنها مزیودنت یا مزیودنتس نامیده می‌شوند.

خطرات سلامتی ناشی از دندان اضافی یا مزیودن‌ها

داشتن دندان اضافی می‌تواند منجر به انواع مختلفی از عوارض دندانی شود. بیایید برخی از آنها را بررسی کنیم.

1. تعامل با دندان‌های دیگر
2. یکی از عوارض اصلی دندان اضافی برهمکنش با دندان‌های اطراف است. این می‌تواند به روش‌های مختلف اتفاق بیفتد، از جمله:
3. تأخیر در رویش دندان‌های اطراف
4. جابه‌جایی دندان‌های اطراف
5. افزایش ازدحام در منطقه مزیودنتس
6. ناهماهنگی دندان‌ها (مال اکلوژن) یا مشکلات ناشی از گاز گرفتن
7. ایجاد دیاستما یا شکاف بین دو دندان جلویی شما
8. گشاد شدن دندان‌های اطراف که در آن ریشه یا تاج دندان دارای خمیدگی غیر طبیعی است.
9. تحلیل ریشه دندان‌های اطراف، جایی که ساختار ریشه دندان حل می‌شود.
10. برهمکنش مزیودنتس با دندان‌های اطراف ممکن است منجر به ضرورت درمان دندانی یا ارتودنسی در آینده شود؛ بنابراین، تشخیص و درمان دندان اضافی در اسرع وقت بسیار مهم است.

تشکیل کیست

کیست کیسه‌ای از مایع است که در بدن تشکیل می‌شود. هنگامی که دندان اضافی منفجر نشده باقی می‌ماند، می‌تواند منجر به تشکیل نوعی کیست به نام کیست دنتیژروس شود.

به طور کلی، یک کیست دنتیژروس کوچک علائمی ایجاد نمی‌کند. با این حال، اگر کیست شروع به رشد کند، می‌تواند مشکلاتی مانند تورم یا جابه‌جایی در دندان‌های اطراف ایجاد کند.

ترکیدن در حفره بینی

در برخی موارد دندان اضافی ممکن است به جای دهان در حفره بینی فوران کنند. این بسیار نادر است.

هنگامی که مزیودنتس در حفره بینی پاره می‌شود، می‌تواند مشکلات مختلفی را ایجاد کند. این ممکن است شامل درد، تورم و احتقان بینی باشد.

چه زمانی و چگونه دندان اضافی تشخیص داده می‌شود؟

دندان اضافی ها معمولاً در اوایل دوران کودکی یافت می‌شوند. در واقع، آنها اغلب در طول معاینات معمول دندانپزشکی و رادیوگرافی تشخیص داده می‌شوند.

مزیودنتس معمولاً به جای دندان‌های شیری با دندان‌های بالغ مرتبط هستند. به همین دلیل، اغلب می‌توان آنها را در طول رویش این دندان‌ها مشاهده کرد، البته نه همیشه. این می‌تواند از سن 6 سالگی شروع شود.

وجود مزیودن در داخل دهان توسط دندانپزشک در طول معاینه دندان قابل تشخیص است. حتی ممکن است با مراجعه به دندانپزشک خود به خود متوجه آن شوید.

با این حال، حدود 79 تا 91 درصد مزیودن ها همچنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند. برخی از علائمی که نشان می‌دهد دندان اضافی نهفته ممکن است وجود داشته باشد عبارت‌اند از شلوغی، نامرتبی دندان‌ها و تأخیر در رویش دندان‌های اطراف.

هنگامی که دندان اضافی تحت تأثیر قرار می‌گیرد، می‌توان آن را با استفاده از اشعه ایکس دندان پیدا کرد. دندانپزشک شما ممکن است تصاویر اشعه ایکس را از چندین زاویه مختلف برای تشخیص مزیودن جمع آوری کند.

کشیدن دندان اضافی و درمان‌های دیگر

درمان مزیودن به طور معمول شامل کشیدن دندان است. با این حال، اگر دندان اضافی یک دندان شیری است و عوارضی ایجاد نمی‌کند، در برخی موارد دندانپزشک ممکن است به جای آن نظارت را توصیه کند.

در طول کشیدن دندان، دندانپزشک شما مزیودن‌ها را با دقت از بین می‌برد. دو نوع استخراج وجود دارد:

ساده: در کشیدن ساده دندان بدون هیچ برشی کشیده می‌شود. دندانپزشک معمولاً از ابزاری برای گرفتن و شل کردن دندان استفاده می‌کند. این نوع روش معمولاً در مطب دندانپزشک شما قابل انجام است.

جراحی: در موارد پیچیده‌تر، مانند دندان نهفته، کشیدن جراحی مورد نیاز است. این کار توسط جراح دهان انجام می‌شود و شامل برش و بخیه می‌شود. از آنجایی که بیشتر مزیودن‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرند، احتمالاً باید با جراحی برداشته شوند.

بطور کلی ، کشیدن دندان مدت کوتاهی پس از تشخیص انجام می‌شود به جای اینکه منتظر رشد کودک باشیم. این کار برای جلوگیری از ایجاد عوارض دندان اضافی در آینده با دندان‌های اطراف است.

با این حال، حذف زودهنگام مزیودن با خطرات خاص خود همراه است. کشیدن دندان می‌تواند به ناحیه‌ای که دندان‌های بالغ اطراف در آن رویش می‌کنند آسیب برساند. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، رویش این دندان‌ها ممکن است به تأخیر بیفتد.

به همین دلیل، دندانپزشک شما پس از کشیدن دندان اضافی به نظارت دقیق دندان‌های شما ادامه می‌دهد. این برای اطمینان از اینکه سایر دندان‌های بالغ در اطراف به درستی درگیر شده‌اند، انجام می‌شود.

همچنین غیر معمول نیست که افراد مبتلا به مزیودن پس از کشیدن به درمان ارتودنسی اضافی نیاز داشته باشند. این معمولاً برای اصلاح هم ترازی، موقعیت یا فاصله دندان‌های اطراف است.

اگر در بزرگسالی مزیودنو دارید چه باید بکنید؟

مزیودن اغلب در دوران کودکی شناسایی و درمان می‌شود. با این حال، ممکن است دندان اضافی تا بزرگسالی تشخیص داده یا درمان نشده باقی بماند.

اگر نمی‌توانید مزیودن ها را در دهان خود ببینید، اگر دندان‌های جلویی شما دارای موارد زیر هستند، می‌توانید آن را تشخیص دهید:

1. دندان در یک زاویه یا موقعیت غیر طبیعی رشد کرده است.
2. فاصله قابل توجه
3. ناهماهنگی
4. اشغال فضا
5. هرگز رشد نکرده باشد.

اگر مشکوک به مزیودنوم هستید، از دندانپزشک وقت بگیرید. آنها ممکن است یک معاینه دندانپزشکی و اشعه ایکس برای کمک به تشخیص وجود دندان اضافی انجام دهند.

از آنجایی که مزیودنتس معمولاً در سنین پایین‌تری تشخیص داده می‌شود و درمان می‌شود، ممکن است به روش‌های دندانی یا ارتودنسی گسترده‌تری برای کمک به اصلاح مشکلات دندانی ناشی از دندان اضافی نیاز داشته باشید.

در نتیجه؛

دندان اضافی یک دندانی است که در پشت یا بین دو دندان جلوی شما قرار دارد. معمولاً در اوایل کودکی، زمانی که دندان‌های بزرگسال شروع به رویش می‌کنند، شناسایی می‌شود.

مزیودن در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به عوارض دندانی شود. این اغلب با دندان‌های مجاور تداخل می‌کند و باعث شلوغی، ناهماهنگی و رویش تأخیری می‌شود.

مزیودن معمولاً با استفاده از استخراج مدت کوتاهی پس از تشخیص درمان می‌شود. ممکن است پس از برداشتن دندان اضافی به درمان‌های دندانپزشکی یا ارتودنسی اضافی نیاز باشد.

اگر فکر می‌کنید که شما یا فرزندتان دندان اضافی دارید به دندانپزشک مراجعه کنید. تشخیص و درمان سریع می‌تواند به جلوگیری از عوارض دندانی در آینده کمک کند.

مزیودن

طبق تعریف، این دندان‌ها در مقایسه با دندان‌های طبیعی، دندان‌های اضافی هستند. در ناحیه مرکزی فک بالا یا پایین شایع‌تر است. وقوع آن در فک پایین نادر است. مزیودن‌ها ممکن است به صورت منفرد، متعدد، یک طرفه یا دو طرفه ایجاد شوند. وجود چندین دندان اضافی «مزیودنتس»  نامیده می‌شود. در برخی از سندرم‌ها، مزیودن‌ها ممکن است به عنوان بخشی از علائم ظاهر شوند. با این حال، این وضعیت ممکن است در افراد عادی دیده شود. به نظر می‌رسد سابقه خانوادگی مثبت یکی از عوامل مستعد کننده است.

دانستن شیوع ناهنجاری‌های دندانی در جوامع مختلف برای دندانپزشکان و همچنین انسان شناسان، متخصصان ژنتیک و سایر متخصصان سلامت مهم است. چند مطالعه اپیدمیولوژیک انجام شده است و تفاوت قابل توجهی بین یافته‌های آنها وجود دارد.

عوارض مختلفی ممکن است در نتیجه وجود مزیودن‌ها رخ دهد، از جمله تأخیر در رویش، ازدحام، فاصله، نهفتگی دندان‌های ثنایای دائمی، شکل گیری غیر طبیعی ریشه، تغییر مسیر رویش دندان‌های ثنایای دائمی، دیاستم میانی، ضایعات کیستیک، عفونت داخل دهانی، چرخش.  تحلیل ریشه دندان‌های مجاور یا حتی رویش دندان‌های ثنایا در حفره بینی.

تأخیر در رویش دندان‌های دائمی و جابه‌جایی دندان‌های ثنایای دائمی فک بالا از عوارض شایع‌تر است، در حالی که شلوغی، دیاستما، گشاد شدن دندان‌های دائمی کمتر دیده می‌شود. گاهی اوقات ممکن است کیست ایجاد شود یا دندان به داخل حفره بینی بیرون بیاید. وجود دندان‌های اضافی ممکن است در 26 تا 52 درصد موارد باعث تأخیر در رویش و در 28 تا 63 درصد موارد جابه‌جایی یا چرخش دندان‌های مجاور شود. وی همچنین عوارض دیگری مانند تحلیل ریشه‌های مجاور، ازدحام، ایجاد کیست‌های دنتیژروس، دیاستم، گشاد شدن و رویش نابجا دندان‌های دائمی به داخل حفره بینی را گزارش کرد

خلاصه

دندان اضافی یکی از مشکلات رشدی کودکان است. Mesiodens یک دندان اضافی است که در خط وسط بین دو دندان ثنایای مرکزی وجود دارد. معمولاً منجر به مشکلات دهانی مانند مال اکلوژن، نهفتگی غذا، زیبایی شناسی ضعیف و تشکیل کیست می‌شود. شیوع دندان اضافی در مطالعات مختلف بین 09/0 تا 05/2 درصد متغیر است. این مقاله به بررسی ادبیات فعلی در زمینه علت شناسی، شیوع، تشخیص و مدیریت این مشکل می‌پردازد. بر این اساس تشخیص و درمان به موقع برای پیشگیری از عوارض ارتودنسی و پاتولوژیک پیشنهاد می‌شود.

مزیودن ها به عنوان شایع‌ترین شکل دندان‌های اضافی در دندان‌های دائمی یک بیماری نادر نیست. شواهد در مورد علت شناسی مزیودن ها نشان می‌دهد که حساسیت ژنتیکی همراه با عوامل محیطی ممکن است باعث افزایش فعالیت لامینای دندانی شود که منجر به تشکیل دندان اضافی می‌شود. استخراج مزیودن‌ها در دندان‌های مختلط اولیه به تراز خود به خودی دندان‌های مجاور کمک می‌کند. با این حال، موارد بدون علامت را می‌توان همراه با معاینه منظم بدون درمان رها کرد.